07 marca 1000 - 1023 lata temu

Początek zjazdu gnieźnieńskiego

Otton III przybył do Gniezna, aby pomodlić się przy grobie pierwszego polskiego męczennika – św. Wojciecha, który zginął trzy lata wcześniej z rąk pogańskich Prusów. Cesarz spotkał się tam również z księciem Bolesławem – ówczesnym władcą Polski. Celem tego spotkania było pozyskanie przez cesarza przychylności i poparcia księcia do utworzenia zachodniego cesarstwa uniwersalistycznego, na które miały złożyć się prowincje, każda z królem, podlegającym cesarzowi: Galia, Italia, Germania, Słowiańszczyzna.
Zjazd odbył się między 7 a 10 marca 1000 roku w Gnieźnie. Do grobu św. Wojciecha przybył cesarz Otton III. Po modlitwie w katedrze spotkał się z księciem Bolesławem. Podczas zjazdu Otton nałożył na jego głowę diadem i wręczył kopię włóczni św. Maurycego. W zamian cesarz otrzymał od księcia część relikwii św. Wojciecha. Bolesław przychylił się do planów cesarza o Wielkim Cesarstwie. Najdonioślejszym efektem zjazdu było utworzenie metropolii gnieźnieńskiej – pierwszej metropolii kościelnej w Polsce podległej wyłącznie papieżowi, na czele której postawiono brata św. Wojciecha – Radzima Gaudentego. Wraz z powstaniem nowej metropolii utworzono podległe Gnieznu nowe biskupstwa - sufraganie: krakowską z biskupem Popponem, kołobrzeską z biskupem Reinbernem i wrocławską z biskupem Janem. Biskupstwo poznańskie pozostało poza metropolią gnieźnieńską aż do śmierci biskupa Ungera.
Zjazd z pewnością przyczynił się do umocnienia pozycji Bolesława wobec władców państw sąsiadujących z Polską. Tradycję synodu gnieźnieńskiego (w jego wymiarze kościelnym i europejskim) obecnie podtrzymuje Fundacja św. Wojciecha, która organizuje od 1997 roku kolejne zjazdy gnieźnieńskie.

Wydarzenia marca 1968  w Polsce - 55 lat temu

Marzec 1968

Marzec ’68 (8–23 marca 1968) – terminem tym najczęściej określa się wielopłaszczyznowy i często trudny do jasnego zdefiniowania kryzys społeczny i polityczny w Polsce, który rozpoczął się w czerwcu 1967 roku, apogeum osiągnął między 1967 a 1968 rokiem, by wygasnąć późnym latem tegoż roku.

Najważniejsze wątki tego kryzysu to ostra walka frakcyjna wewnątrz rządzącej Polską Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), kryzys społeczny będący skutkiem rozczarowania systematycznym kurczeniem się obszaru swobód obywatelskich i demokracji po wielkich przemianach 1956 roku, wreszcie sięgnięcie przez władze do antysemickich stereotypów i uprzedzeń, co zaowocowało największą po stalinowskich czystkach lat pięćdziesiątych kampanią antysemicką w powojennej Europie i masową emigracją resztek społeczności żydowskiej z Polski.

12 maca 1999 - 24 lata temu

Polska wstąpiła do NATO

Polska po przełomie 1989 roku odzyskała po pięćdziesięciu latach faktyczną niepodległość. Jednak na terenie Rzeczypospolitej wciąż stacjonowały poważne siły radzieckie, z siedzibą dowództwa Północnej Grupy Wojsk w Legnicy. Polska cały czas była częścią Układu Warszawskiego i w związku z tym radzieccy wojskowi mieli pełen wgląd we wszelkie informacje dotyczące naszych sił.

Początkowo ZSRR mocno się ociągał z wycofywaniem wojsk ze swoich krajów satelickich. Jednak zjednoczenie Niemiec w 1990 roku (RFN było członkiem NATO) oznaczało, że radzieckie wojska muszą się stamtąd wycofać - przez terytorium polskie. Tą okazję polscy politycy wykorzystali do nacisku na Sowietów - nie chcieli przepuszczać rosyjskich żołnierzy bez wynegocjonowania konkretnej daty wycofania Armii Czerwonej z Rzeczypospolitej. Ostatnie oddziały (już rosyjskie, gdyż ZSRR się rozpadł) wyjechały dopiero w 1993 roku.

Już w następnym roku Polska przystąpiła do programu "Partnerstwo dla pokoju". W jego ramach nasi żołnierze w ramach sił IFOR brali udział w misji pokojowej NATO w Bośni. W czerwcu 1997 r. Polska została oficjalnie zaproszona do Sojuszu Północnoatlantyckiego, wraz z Czechami i Węgrami. W następnym roku kolejne rządy państw NATO ratyfikowały protokoły akcesyjne, określające dokładnie zasady, na których nowe państwa miały się stać członkami Sojuszu. Wreszcie 12 marca 1999 r. Bronisław Geremek, ówczesny minister spraw zagranicznych, przekazał na ręce sekretarz stanu USA Madeleine Albright akt przystąpienia Polski do Traktatu Północnoatlantyckiego. Od tej chwili Polska stała się formalnie i praktycznie krajem członkowskim NATO. Już w 12 dni po tym wydarzeniu Rzeczpospolita wzięła udział w pierwszej wojnie w ramach NATO - interwencji w Kosowie.

IRON DEAD LEAGUE to ogólnopolskie zawody w martwym ciągu. Justyna Jerzyk, uczennica klasy IIIa Tp (technik budownictwa) zajęła III miejsce w kategorii JUNIORKA. Na zawodach I rzutu IDL we Wrocławiu uzyskała wynik 120 kg.

IRON DEAD LEAGUE to zawody organizowane cyklicznie przez Podsztanga.pl, Barbells oraz Bridge Nation/Crossfit. Zawody mają wysoką rangę i cieszą się ogromnym zainteresowaniem miłośników sportów siłowych.

Justynie gratulujemy sukcesu!

Dnia 4.03.2023r. jak co roku , w Nysie odbyły się eliminacje okręgowe XXXVI Olimpiady Wiedzy i Umiejętności Budowlanych. W stawce 52 uczestników, reprezentantów 11 szkół budowlanych z województw dolnośląskiego,  sl askiego, opolskiego znalazło się 3 uczniów naszej szkoły:

• Aleksandra Duniewska kl. IVa Tg
• Michał Bieżyński kl. IVa Tp
• Michał Jedliński kl. IVa Tp

Tematyka zadań konkursowych obejmowała zakres projektowania architektonicznego, kosztorysowania, projektowania konstrukcyjnego, nowoczesnych technologii stosowanych w w budownictwie.

Organizatorem OWiUB jest Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

Naszym olimpijczykom życzymy sukcesów.

List Dolnośląskiego Kuratora Oświaty do Rodziców.

Od 06.03.2023r. obowiązuje nowy plan lekcji.

Informujemy, ze w dniu 3.03.2023r. (piątek) zajęcia na kursie - ODWOŁANE

W sobotę 4.03.2023 zajęcia w CKZ zgodnie z harmonogramem.

9 lutego 2023r. podpisano bardzo ważne porozumienie na rzecz wsparcia kształcenia w branży odnawialnych źródeł energii.

Szczegóły na stronie.

07.02.2023r. gościliśmy przedstawicieli lokalnej firmy SPIE Stangl Technik. Podczas spotkania w sposób profesjonalny został przedstawiony uczniom ostatnich klas technikum elektrycznego i elektronicznego zakres działalności firmy. Rozmawiano też o ewentualnym zatrudnieniu i roli rozmowy kwalifikacyjnej w procesie zatrudnienia. Spotkanie przebiegało w miłej atmosferze, przy dużym zainteresowaniu uczniów. 

W środę 8 lutego 2023 roku męska i żeńska reprezentacja ZSB-E wzięła udział w powiatowym finale międzyszkolnych zawodów w tenisie stołowym. Dziewczęta mimo przegranej z ZS nr 1 i LO Świebodzice zdobyły kolejne doświadczenie sportowe, a sama wola walki zasługuje na pochwałę. Natomiast chłopcy stanęli na wysokości zadania i mimo minimalnej porażki w pierwszym meczu z ZS Strzegom, dzielnie rywalizowali w kolejnych spotkaniach i ostatecznie udało się wywalczyć III miejsce. Należy zaznaczyć, że dwóch z trzyosobowej drużyny uczy się obecnie w klasie pierwszej, więc mamy nadzieję, że w kolejnych latach będziemy faworytem w tej dyscyplinie.

Nasze drużyny wystąpiły w składzie:

- dziewczęta: Yekateryna Siniukova, Anna Kryger, Nikola Lewandowska - wszystkie z kl. I c T p

- chłopcy: Jakub Gomółkiewicz kl. I b T p, Robert Kuska kl. I BS, Mateusz Chwałek kl. III b T p

Opiekunem drużyny była p. Anna Jarzębicka

Zapraszamy rodziców na spotkanie podsumowujące pracę w I semestrze roku szkolnego.

28 stycznia 2023r. odbyła się Sudniówka uczniów Zespołu Szkół Budowlano-Elektrycznych w Świdnicy. 

W dniach 24 i 26 stycznia 2023 koszykarska reprezentacja naszej szkoły  wzięła udział w zawodach szkół średnich o Puchar Dyrektora II LO w Świdnicy. Nasi chłopcy spisali się znakomicie zajmując w turnieju drugie miejsce!

We wtorek w grupie eliminacyjnej rozprawili się z reprezentantami I LO w Świdnicy i Zespołu Szkół nr 1 w Świdnicy. W czwartek odbyły się półfinały i finał. W półfinale najpierw rozgromiliśmy zespół LO Świebodzice, a następnie w zaciętym finale musieliśmy uznać wyższość gospodarzy, czyli II LO w Świdnicy. Znakomitym występem popisał się nasz zawodnik Marcin Wiatrak z klasy IVaTp, który był bezkonkurencyjny pod względem liczby zdobytych punktów i z bardzo dużą przewagą nad pozostałymi zawodnikami zdobył tytuł króla strzelców całej imprezy.

Serdecznie dziękujemy społeczności II LO za zaproszenie na zawody oraz za organizację i stworzenie wspaniałej atmosfery.

Skład naszej reprezentacji:

1. Marcin Wiatrak                       - kl. IVaTp
2. Wojciech Bobowski                - kl. IIIcTp
3. Oskar Browarski                    - kl. IVdTp
4. Bartek Kunc                           - kl. IVdTp
5. Dominik Rużowski                  - kl. IVbTp
6. Kewin Dudycz                        - kl. IIIcTp
7. Eryk Bartoszewicz                  - kl. IIIcTp
8. Tymon Szwaczek                   - kl. IeTp
9. Paweł Nicpoń                         - kl. IeTp

Opiekunem drużyny był Bartosz Kulig.

Podczas dzisiejszego koncertu w sali teatralnej ŚOK usłyszeć będzie można utwory między innymi z repertuaru Karaś/Rogucki, Mroza, Sanah, Natalii Szroeder i Darii Zawiałow. Wykona je Natalia Lubrano i świdniccy artyści w towarzystwie livebandu.

Wydarzenie jest częścią 8. edycji Świdnickich Recenzji Muzycznych! Punkt kulminacyjny tegorocznej serii wydarzeń nastąpi 5 lutego, kiedy ŚOK zakończy nabór tekstów do swojego konkursu – na autorki i autorów najlepszych recenzji płyt czekają nagrody finansowe z puli 2000 zł a zaprezentowani artyści zostaną zaproszeni do Świdnicy. Partnerem Świdnickich Recenzji Muzycznych jest Stowarzyszenie Autorów ZAiKS.

Piątkowy koncert 27 stycznia ma 2 odsłony.

Koncert otwarty dla publiczności rozpocznie się o godzinie 20:00.  

Natomiast o godzinie 12:00 sala teatralna ŚOK zapełni się uczniami świdnickich szkół: “Bliżej Dziecka”, podstawowej nr 105, II LO, Ekonomika, Zespołu Szkół Hotelarsko-Turystycznych, Zespołu Szkół nr 1, Zespołu Szkół Budowlano-Elektrycznych.

Na obu koncertach wystąpią wokalistki i wokaliści: Natalia Lubrano oraz Daniel Warakomski, Małgorzata Szabunia, Arthur Samuel, Róża Madej, Kamil Szokało, Weronika Wąsowska. Towarzyszyć im będzie zespół w składzie: Bartosz Bednarz (bas) / Tymoteusz Jaśków (instrumenty klawiszowe) / Piotr Krakowski (gitara) / Bogusław Węclewicz (perkusja)

Bilety dostępne są w sprzedaży on-line oraz w kasach ŚOK w cenie 30 zł. Szczegółowe informacje o koncercie i wykonawcach można znaleźć na stronie Świdnickiego Ośrodka Kultury: https://sok.com.pl/wydarzenie/8-recenzje-koncert/

Zapraszamy na piątkowy koncert Natalii Lubrano i świdnickich artystów oraz do udziału w konkursie Świdnickich Recenzji Muzycznych. Ponadto mamy mnóstwo premier, m.in. od Nullizmatyka, Truism, Łasucha oraz zapowiedź koncertu Wisielec i Atonement, a to nie wszystko!

Zapraszamy do oglądania:

https://youtu.be/nHnDr2QxSKc

22 stycznia 1863 - 160 lat temu

Wybuch powstania styczniowego

Powstanie 1863-1864 było najdłużej trwającym zrywem niepodległościowym w epoce porozbiorowej. Do walki wciągnęło wszystkie warstwy społeczeństwa, odcisnęło się silnie na ówczesnych stosunkach międzynarodowych, a wreszcie spowodowało ogromny przełom społeczny i ideowy w dziejach narodowych, co wywarło decydujący wpływ na rozwój nowoczesnego społeczeństwa polskiego.

Odwilż posewastopolska przyniosła odprężenie również w Królestwie Polskim. Nowy car Aleksander II chciał zreformować Cesarstwo, za cenę spokoju gotowy był do ustępstw. W Królestwie ożywiły się procesy polityczne i gospodarcze. Działania podjęli także konspiratorzy. W czerwcu 1860 roku, po śmierci wdowy po gen. Józefie Sowińskim, odbyły się pierwsze manifestacje patriotyczne. Kolejne towarzyszyły ważnym rocznicom, m.in. wybuchu powstania listopadowego oraz bitwy o Olszynkę Grochowską. 27 lutego 1861 roku padły pierwsze strzały w kierunku manifestantów. Mimo tego Rosjanie nie porzucili idei reform. Wykonawcą ich polityki stał się margrabia Aleksander Wielopolski. Z jego inicjatywy przeprowadzono m.in. repolonizację administracji. Nie uspokoiło to jednak sytuacji.

8 kwietnia 1861 roku na warszawskim placu Zamkowym wojsko zastrzeliło około stu manifestantów. Z kolei 15 października, w rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki, żołnierze wtargnęli do kościołów podczas mszy i aresztowali wielu ich uczestników. W odpowiedzi księża zamknęli warszawskie świątynie. Wielopolski podał się do dymisji. Ruch konspiracyjny podzielił się na dwa ugrupowania - "białych" i "czerwonych". Oba dążyły do niepodległości, ale różniły się w doborze środków. "Biali" preferowali działania ewolucyjne, "czerwoni" - powstanie. Wobec rosnącego napięcia w czerwcu 1862 roku car mianował Wielopolskiego naczelnikiem rządu cywilnego. Margrabia kontynuował rozpoczęte reformy. Nie zadowoliły one jednak konspiratorów, a zwłaszcza "czerwonych", którzy we współpracy z rosyjskimi spiskowcami przygotowywali powstanie. Wielopolski, zdając sobie sprawę z sytuacji, zarządził brankę do wojska, która miała uderzyć w członków sprzysiężenia. Wobec takiego obrotu spraw spiskowcy przyśpieszyli termin wybuchu powstania. W nocy z 14 na 15 stycznia 1863 roku rosyjscy oficerowie nie zastali w domach większości rekrutów. 22 stycznia wybuchło powstanie.

27 stycznia 1945 - 78 lat temu

Wyzwolenie obozów zagłady Auschwitz

27 stycznia 1945 roku przed południem żołnierze sowieccy z 60. Armii I Frontu Ukraińskiego zajęli część kompleksu obozowego Auschwitz znajdującą się na wschód od Oświęcimia, na terenie wsi Monowice - tzw. Auschwitz III-Monowitz. Po południu wkroczyli na teren obozu macierzystego, tzw. Auschwitz I, oraz części ulokowanej na zachód od Oświęcimia, we wsi Brzezinka -  Auschwitz II-Birkenau. W walkach z oddziałami niemieckimi zginęło wówczas ponad 230 żołnierzy .

  
W trzech częściach obozu czerwonoarmiści wyzwolili około siedmiu tysięcy więźniów. Wśród wyzwolonych znaleźli się obywatele dwudziestu kilku państw, w większości Żydzi. Prócz nich byli również Polacy, Jugosłowianie, Rosjanie, Białorusini, Ukraińcy.

Sytuacja wyzwolonych więźniów przedstawiała się dramatycznie. Większość z nich była skrajnie wyczerpana fizycznie, a także cierpiała z powodu różnych chorób, głównie biegunki głodowej, często połączonej z gruźlicą. Pierwszej zorganizowanej pomocy udzielili im sowieccy lekarze i sanitariusze wojskowi w zainstalowanych kilka dni po wyzwoleniu dwóch szpitalach polowych. W tym samym czasie z pomocą pospieszyli również polscy ochotnicy z Oświęcimia i okolic, a także innych rejonów Polski, głównie członkowie Polskiego Czerwonego Krzyża. Na początku lutego zorganizowali oni tzw. Szpital Obozowy PCK. We wspomnianych szpitalach znalazło pomoc ponad 4,5 tysiąca chorych byłych więźniów, wśród nich ponad czterysta dzieci. W tej grupie znalazły się również bliźnięta żydowskie, na których wcześniej przeprowadzał eksperymenty lekarz SS Josef Mengele.

Ochotnicy PCK zajmowali się również usuwaniem i pochówkiem zwłok, których w obozie macierzystym i dawnym Birkenau odnaleziono około sześciuset. 28 lutego 1945 roku zostały one uroczyście pochowane wraz z ciałami więźniów, którzy zmarli już po wyzwoleniu. 

Władze SS przez cały okres istnienia obozu starały się ukryć to, co tam się działo. Już w 1940 i 1941 roku wysiedliły mieszkańców Zasola - zachodniej dzielnicy Oświęcimia - oraz kilku wiosek na zachód od tego miasta, wśród nich Brzezinki. Na ich terenie stworzyły tzw. strefę interesów obozowych, do której Polacy mieszkający w okolicy nie mieli dostępu.W ostatnim okresie istnienia obozu jego władze zdecydowały o zniszczeniu obiektów i przedmiotów, które w przyszłości mogłyby posłużyć jako dowody popełnionych zbrodni. Do końca 1944 roku zostało rozebrane krematorium IV, zniszczone podczas buntu więźniów Sonderkommando w październiku tego roku. W listopadzie i grudniu zdemontowano urządzenia techniczne komór gazowych i krematoriów II i III, które w większości wywieziono w głąb Rzeszy, a 20 stycznia 1945 roku zostały one wysadzone w powietrze. Krematorium V wraz z komorami zostało wysadzone sześć dni później.

W końcu 1944 roku likwidowane były w Auschwitz II-Birkenau doły z prochami ofiar. Niszczono dokumenty więźniów, między innymi ich kartoteki, rejestry, a także imienne wykazy Żydów deportowanych do Auschwitz. Wywożono również rzeczy zagrabione ofiarom Zagłady. Do wykonywania tych wszystkich działań esesmani zmuszali więźniów, którym czasami udało się sabotować tę pracę. Dzięki temu nie zniszczyli oni wszystkich dokumentów ani nie usunęli całości prochów.

29 stycznia 1990 - 33 lata temu

Zakończenie działalności PZPR

Na skutek przemian społeczno-politycznych zapoczątkowanych obradami Okrągłego Stołu  oraz wolnymi wyborami  w1989roku delegaci, zgromadzeni na XI Zjeździe PZPR, świadomi niemożności odzyskania przez Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą zaufania społecznego, postanawiają zakończyć działalność PZPR .

W Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie 27 stycznia 1990 roku rozpoczął obrady XI Zjazd PZPR, którego uczestnicy dwa dni później dokonali samorozwiązania partii komunistycznej nieprzerwanie rządzącej Polską od 1948 roku. Z dnia na dzień tysiące urzędników, oficerów, sędziów, dyrektorów i kierowników stało się bezpartyjnymi funkcjonariuszami III Rzeczypospolitej. Formalnie nie mieli już dylematu wobec kogo być lojalnym, co oczywiście nie znaczy, że większość z nich zmieniła swoje sympatie polityczne.

6 luty 1989r - 34 lata temu

Początek obrad Okrągłego Stołu

Fala strajków w 1988 roku, a zwłaszcza wystąpienia sierpniowe, były impulsem napędzającym przemiany. Władze zdały sobie sprawę z realnej siły zdelegalizowanej "Solidarności". Właśnie wtedy narodził się pomysł zwołania Okrągłego Stołu, oficjalnie sformułowany 31 sierpnia na spotkaniu generała Czesława Kiszczaka z Lechem Wałęsą. Wstrzymanie strajków było warunkiem, od którego obóz rządzący uzależniał rozpoczęcie obrad. Dla opozycji zaś najważniejszym punktem była sprawa zalegalizowania "Solidarności". Trzeba było również pokonać opór wobec samego pomysłu negocjacji, obecny w obu obozach.Dopiero kompromitacja władzy w trakcie telewizyjnej debaty przewodniczącego OPZZ Alfreda Miodowicza z Lechem Wałęsą 30 listopada i ciągły wzrost międzynarodowej popularności "Solidarności" zmusiły  władzę do kompromisu. Opozycja także była gotowa do rozmów, pomimo obaw i niechęci ze strony radykalniejszych działaczy. Pierwsze posiedzenie odbyło się 6 lutego 1989 roku w Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie. Obok przedstawicieli władzy i opozycji wzięli w nim także udział członkowie OPZZ i "Solidarności", niezależne autorytety, delegaci episkopatu i zwierzchnik Kościoła ewangelickiego.

Wyodrębniono trzy główne zespoły: do spraw pluralizmu związkowego, gospodarki i polityki społecznej oraz reform społecznych. Owocem dwumiesięcznych obrad była m.in. decyzja o powołaniu dwuizbowego parlamentu oraz urzędu prezydenta, który miał być wybierany przez parlament. Obóz rządzących zagwarantował sobie 65% miejsc w Sejmie. Wybory do Senatu miały być całkowicie wolne.

26 lutego 1927 96 LAT TEMU

„Mazurek Dąbrowskiego” ogłoszony hymnem Polski

Konstytucja marcowa z 1921 r. określiła godło i barwy Rzeczypospolitej Polskiej, lecz na wyjaśnienie kwestii hymnu trzeba było poczekać aż do 26 lutego 1927 r., kiedy to zgodnie z rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych Felicjana Sławoja-Składkowskiego hymnem został oficjalnie ogłoszony Mazurek Dąbrowskiego.
Tak długa zwłoka wynikała z faktu, że była to jedna z sześciu pieśni patriotycznych traktowanych niemalże równorzędnie. Konkurencję stanowiły: Rota, Boże coś Polskę, Warszawianka, Chorał i My pierwsza Brygada. Każda z tych pieśni niosła ze sobą konkretny bagaż polityczny i ideowy. Narodowi demokraci preferowali Rotę.

Właśnie ta pieśń została zaintonowana przez gen. Andersa w krytycznym momencie przewrotu majowego, w dniu 14 maja 1926 r., przed opuszczeniem przez prezydenta Wojciechowskiego Belwederu. Dotyczyła ona jednak głównie zaboru pruskiego i miała silnie pejoratywne zabarwienie; szczególnie fraza Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz mogłaby wywołać niejeden skandal dyplomatyczny. Warszawianka była najmniej rozpowszechnioną pieśnią, stąd jej kandydatura szybko przepadła. Podobnie rzecz się miała z Chorałem, który, mimo iż był bardzo popularną pieśnią w czasie powstania styczniowego, w odrodzonej Polsce zszedł na nieco dalszy plan.

Pierwsza Brygada, mimo wysoce reprezentacyjnego charakteru, podobnie jak Rota była jednoznacznie kojarzona z obozem piłsudczykowskim i była nie do zaakceptowania dla dużej części społeczeństwa. Niemniej stała się ona Pieśnią Reprezentacyjną Wojska Polskiego, choć w latach trzydziestych zdarzały się jeszcze ekscesy z udziałem studentów endeckich bojkotujących uroczystości wojskowe, na których grano Pierwszą Brygadę. Dziś pozycja jej nie jest już zagrożona – jest to jeden z najważniejszych utworów, grany podczas uroczystości z udziałem wojska.

Największą konkurencję dla obecnego Hymnu stanowiła pieśń Boże coś Polskę, zaintonowana przez marszałka Wojciecha Trąmpczyńskiego podczas otwarcia Sejmu Ustawodawczego w 1919 r. Pierwotnie napisana przez Alojzego Felińskiego na cześć cara Aleksandra I, po zmianie w tekście z Naszego króla zachowaj nam Panie na Ojczyznę wolną pobłogosław Panie utrwaliła się w XIX wieku jako jedna z najważniejszych pieśni o charakterze religijno-patriotycznym i tak też zostało do dziś.

Ostatecznie na hymn obrany został Mazurek – jak można przypuszczać, wybrano go jako pieśń najszerzej akceptowalną, nieformalnie wykorzystywaną jako hymn od 1918 r. oraz podtrzymującą etos legionowy. Warto zaznaczyć, że już w październiku 1926 r. pieśń ta weszła oficjalnie do szkół, a od grudnia 1926 r. o północy nadawało ją Polskie Radio. Oba te fakty świadczą o tym, że nowe władze nie miały wątpliwości co do wyboru hymnu, lecz zamierzały wcześniej przygotować do tej decyzji wszystkich obywateli.

28 lutego 1981 42 lat temu

Mięso na kartki

28 lutego 1981 roku Rada Ministrów ogłosiła uchwałę w sprawie reglamentacji mięsa i jego przetworów. Tak skończyła się era swobodnego zakupu mięsa i wędlin, a socjalistyczny "dobrobyt" pokazał swoją prawdziwą twarz. Ale jednocześnie uchwała Rady Ministrów, na której czele stał generał Wojciech Jaruzelski, była spełnieniem robotniczych żądań. Trzynastym postulatem strajkujących w Stoczni Gdańskiej w pamiętnym Sierpniu 1980 r. było bowiem wprowadzenie "bonów żywnościowych na mięso". Wśród 21 postulatów nie było natomiast żadnego, który by choć napomykał o wprowadzeniu gospodarki rynkowej. Sprzedaż mięsa "na kartki" weszła w życie 1 kwietnia 1981 roku.

Od końca lat siedemdziesiątych zapatrzenie w mięso i jego przetwory pogarszało się w całej Polsce niemal z miesiąca na miesiąc. Mieszkańcy wielkich miast i województw uprzemysłowionych - gdańskiego, katowickiego, wrocławskiego - zazdrościli tym z elbląskiego, łomżyńskiego czy olsztyńskiego i innym województwom rolniczym (obowiązywał wtedy podział na 49 województw), gdzie z trudem, bo z trudem, ale można było dostać salceson czy zwyczajną kiełbasę, kiedy w Trójmieście czy w Szczecinie straszyły puste półki. "Być może w nowym, 1981 roku, doczekamy się kartek na mięso i bez kolejek" - łudził czytelników nadzieją gdański "Dziennik Bałtycki" tuż przed Sylwestrem. I doczekaliśmy się.

Uchwała z lutego 1981 roku szczegółowo precyzowała, co się komu należy. Przyjęto zasadę ilościowo-wartościową, czyli określono, ile mięsa i wędlin mogą nabyć przedstawiciele danej grupy zawodowej. Nie znaczyło to jednak, że mając przydział np. na 3,5 kg mięsa (tzw. norma zaopatrzenia B) można było kupić 3,5 kg samej szynki. Najlepszego mięsa z grupy I (do niej zaliczono schab, karkówkę, szynkę z kością, łopatkę z kością czy wołowinę bez kości) można było kupić tylko 40 dag. Poza tym: 85 dag mięsa z grupy II (żeberka, boczek, mielone, nerki, serca). Należało się też 40 dag wędlin grupy I (baleron, szynka gotowana czy polędwica sopocka) oraz 85 dag grupy II (parówkowa, mortadela, pasztet, mielonki w puszkach) plus jedna sztuka kurczaka. Społeczeństwo zostało podzielone na 9 grup. Do grupy "B", o której mowa powyżej, zaliczono pracujących w gospodarce uspołecznionej, młodzież uczącą się powyżej 18 roku życia, urzędników i cudzoziemców. Najwięcej - 5 kg mięsa i jego przetworów plus jeden kurczak - należało się górnikom i kobietom w ciąży oraz matkom karmiącym. Oni mogli liczyć na "aż" 60 dag mięsa grupy I i tyleż dobrej wędliny. Rolnikom, pracownikom PGR-ów oraz młodzieży wiejskiej przydzielono 2 kg wyrobów mięsno-wędliniarskich, ale nie wiedzieć czemu pozbawiono ich przydziału kurczaka. System, który miał wyrównać szanse na zjedzenie "kiełbasy", jeszcze bardziej pogłębił podziały.
 

Zapewne nikt  nie ma wątpliwości, iż  należy uczyć się języków obcych. Wiedzą o tym również uczniowie Zespołu Szkół Budowlano - Elektrycznych , którzy wzięli udział w konkursie języka angielskiego  ‘FORGET-ME-NOT’ pod patronatem czasopisma JĘZYKI OBCE W SZKOLE i pokazali, że ich zaawansowanie językowe jest na wysokim poziomie.

• I miejsce – Kacper Kaczmarczyk  z kl. 4cTg
• II miejsce – Maksymilian Pawlik z kl. 2cTp
• III miejsce – Karolina Czochara z kl. 1aTp

Wyróżnienia otrzymali:

• Michał Słota z kl. 4cTp
• Mateusz Klech z kl. 4cTp
• Krystian Tarnowski z kl. 1dTp

Gratulujemy uzyskania wysokich wyników!!!!

Żeńska reprezentacja ZSB-E dzielnie walczyła w finale powiatowym piłki koszykowej  w środę 18 stycznia 2023 roku. Gospodarzem zawodów był Zespół Szkół nr 1. Dziewczęta rozegrały mecze z reprezentacją  II Liceum Ogólnokształcącego, Zespołu Szkół Hotelarsko- Turystycznych oraz Zespołu Szkół   nr 1. Chociaż nie udało się wygrać, to nasze uczennice zostawiły serce na boisku i pięknie walczyły. Należy zaznaczyć fakt, że w szkole typowo męskiej, gdzie płeć żeńska liczy ok. 30 osób, sam start dziewcząt w zawodach jest już sukcesem.

Reprezentacja ZSB-E wystąpiła w składzie:

• Justyna Jerzyk kl. III a T p
• Karolina Staszyńska kl. I a T p
• Klaudia Wolkenstein kl. I a T p
• Anna Kryger kl. I c T p
• Nikola Lewandowska kl. I c T p
• Izabela Majcherczyk kl. I d T p

Opiekunem była Pani Anna Jarzębicka.

Pod koniec grudnia oficjalnie oddano do użytku zmodernizowaną kotłownię w naszej szkole. 

Zadanie pod nazwą „Modernizacja kotłowni w Zespole Szkół Budowlano - Elektrycznych w Świdnicy w tym montaż pomp ciepła” obejmowało:

• demontaż dwóch kotłowni wbudowanych stałopalnych „A” i „B”;
• remont budowlany pomieszczenia kotłowni „A”;
• montaż kotłowni gazowej, z dwoma kotłami kondensacyjnymi 2x150 kW, wspomaganymi kaskadą pomp ciepła,
• montaż kaskady pomp ciepła 2x43 kW, na powierzchni terenu na płycie fundamentowej wraz z ogrodzeniem,
• montaż instalacji zasilania w ciepło rozdzielaczy w pomieszczeniu kotłowni „B” z nowej kotłowni, w miejscu istniejącej kotłowni „A”;

Wartość inwestycji wyniosła prawie 993 tysiące złotych. Całość środków pochodziła z budżetu Powiatu Świdnickiego.

Wykorzystano zdjęcia ze strony https://www.powiat.swidnica.pl/a,529,nowa-kotlownia-w-zespole-szkol-budowlano-elektrycznych 

Pan Dyrektor Rafał Fasuga oraz opiekun Pani Ewa Sułkowska wręczyli nagrody laureatom Szkolnej Olimpiady Zdrowego Stylu Życia pod patronatem PCK i Starostwa Powiatowego:

• I miejsce - Dominik Bajrak z klasy III aTp,
• II miejsce - Tomasz Bartoszuk z klasy IV dTp,
• wyróżnienie - Mateusz Chudziński z klasy IV dTp.